GOTOWOŚĆ ZORZOWA 24-25.03.2024: Prognozowana silna burza magnetyczna kategorii G3. Silny rozbłysk klasy X1.1 z CME typu full-halo skierowanym ku Ziemi

To nie przyspieszone Prima Aprilis. Przed nami potencjalnie największe wydarzenie pogody kosmicznej od początku bieżącego 25. cyklu aktywności słonecznej jaki miał miejsce w grudniu 2019 roku mogące zrzucić z pozycji lidera ciężkie burze magnetyczne kategorii G4 z marca i kwietnia ubiegłego roku. W godzinach nocnych z piątku na sobotę 22/23.03 doszło do najsilniejszych zjawisk o bliskim centralnego umiejscowienia na tarczy słonecznej w tym cyklu, których natura także okazała się rzadko spotykana.

  

Obszary aktywne, z wyszczególnieniem położenie regionów 3614 i 3615 po obu półkulach słonecznych. Pod względem szerokości heliograficznej region 3615 idealnie wpisuje się w grono tych regionów aktywnych, jakich pozycje determinują okresy Słonecznych Maksimów - w bezpośrednim sąsiedztwie równika, w przeciwieństwie do wysokich szerokości heliograficznych jak w przypadku regionu 3614. Obserwowany od wczoraj dynamiczny rozwój obszaru 3615 czyni ją idealnym kandydatem do emisji kolejnych silnych rozbłysków, mimo, że najsilniejszy dzisiejszy rozbłysk miał swoje źródło w regionie 3614. Credits: SDO

Już wczoraj w codziennych komentarzach Solar Update mogliście czytać o imponującym rozwoju grupy plam 3615, która dzięki dynamicznej ewolucji wykształciła zdolność emisji silnych rozbłysków. Jej obecnemu przechodzeniu przez centrum tarczy słonecznej od południowej strony równika towarzyszy tranzyt północnego obszaru aktywnego 3614 (dawnego rekordzisty gabarytowego - AR3590 z przełomu lutego i marca, który stał się wtedy największą dotychczasową grupą plam 25. cyklu). Oba regiony położone na porównywalnej długości heliograficznej choć na różnych półkulach były i nadal są w pewnym stopniu powiązane polami magnetycznymi, których linie można obserwować w skrajnym ultrafiolecie dzięki zdjęciom Solar Dynamics Observatory. W niektórych tego typu przypadkach dochodzi do powstawania tzw. rozbłysków współczulnych, które charakteryzują się nagłym wzrostem emisji rentgenowskiej w każdym z obszarów jednocześnie - pomimo znacznych odległości je dzielących. Z takim przypadkiem mieliśmy do czynienia minionej nocy.

O godz. 20:32 UTC (jeszcze 22 marca) region 3615 wytworzył impulsywny rozbłysk klasy M4.2 połączony ze słabym blackoutem radiowym poziomu R1 na osłonecznionej części Ziemi. Zjawisku z uwagi na krótki czas trwania nie towarzyszyło uwolnienie koronalnego wyrzutu masy, jednak za sprawą jego dynamicznego rozwoju było jasnym, że nie jest to ostatnie słowo tej grupy. Kilka godzin później - po godz. 01:00 UTC obszar 3614 na północnej półkuli słonecznej rozpoczął emisję długotrwałego rozbłysku, który powoli piął się wzwyż osiągając dolny próg klasy M. W podobnym czasie - kilka minut po przekroczeniu klasy M1.0 przez rozbłysk w regionie 3614 do gry włączyła się rozbudowana grupa 3615, która momentalnie podbiła strumień rentgenowski do średnich poziomów klasy M, którego jasność na zdjęciach SDO opadła w podobnie szybki sposób, jak przy piątkowym wieczornym rozbłysku klasy M4.2 czyniąc to zdarzenie pozbawionym wyrzutu koronalnego.

 

Po lewej: zapis emisji rentgenowskiej minionej nocy. Widoczny bardzo długotrwały rozbłysk klasy X1.1 z maksimum o 01:33 UTC, na który złożyła się połączona emisja rentgenowska z dwóch regionów aktywnych 3614-3615 połączonych w pewnym stopniu siłami pola magnetycznego. Rozbłysk miał więc trojaką naturę - był współczulny, długotrwały typu LDE i tym samym - eruptywny. Credit: GOES. Po prawej: animacja zdjęć w skrajnym ultrafiolecie z GOES w długości fali 131 angstremów. Widoczny dokładny przebieg rozbłysków w chronologicznym porządku - początek zjawiska w regionie 3614, następnie krótkotrwały wyraźniejszy wzrost energii w regionie 3615 na południowej półkuli i później najwyższy skok promieniowania w regionie 3614, który był źródłem potężnego wyrzutu koronalnego. Credit: GOES

Zdjęcia w długości fali 171 ansgtremów uwypuklające pętle i linie pola magnetycznego dobrze pokazują powiązania magnetyczne pomiędzy obszarami 3614 i 3615 mimo znacznej odległości je dzielącej. Rozbłyski współczulne dziejące się jednocześnie w różnych grupach plam nie są zbyt częste, a tym bardziej podczas osiągania przez takie regiony korzystnej geoefektywnej pozycji na wprost Ziemi. Na animacji tych zdjęć po prawej widoczne także pociemnienie koronalne będące momentem uwolnienia koronalnego wyrzutu masy z regionu 3614 na półkuli północnej. Credit: GOES

Pałeczka ponownie została przejęta przez północny region 3614, który w dalszym ciągu produkował wspomniany wcześniej rozbłysk tym razem już stając się zjawiskiem najwyższej energii i osiągając klasę X1.1 w maksimum o godz. 01:33 UTC. Tutaj jednak uwaga: klasa X została przekroczona nieznacznie jako sumaryczny pomiar z obu grup, przy wydatnym udziale regionu 3615 - co sugeruje, że rozbłysk uwalniający CME w regionie 3614 patrząc indywidualnie był tak naprawdę rozbłyskiem średnich lub wyższych poziomów klasy M.

Zjawisku towarzyszył silny blackout radiowy poziomu R3, emisja radiowa typu II i IV (791 km/sek.) oraz burza protonów, która po kilku godzinach osiągnęła Ziemię dając nam umiarkowaną (S2), podchodzącą już pod silną burzę radiacyjną poziomu S3 trwającą do chwili obecnej, co objawia się wzrostem zakłóceń rejestrowanych na zdjęciach z satelitów, zwłaszcza widocznym silnym zaszumieniu obrazów z koronografu LASCO.

Dopiero o godz. 02:23 UTC sklasyfikowano końcowy moment rozbłysku, chociaż poniżej klasy M emisja opadła jeszcze później, około 05:30 UTC. O godz. 06:55, 07:09 i 13:52 UTC region 3615 dorzucił jeszcze rozbłyski klasy M1.1, M2.4 i M5.2, ale ponownie impulsywne bez towarzyszących im CME. Jednak wcześniejsze zjawisko wyprodukowane przez dawnego rekordzistę pod względem rozmiarów bieżącego cyklu słonecznego było typowym rozbłyskiem typu LDE (long-duration event) charakterystycznym dla zjawisk erupcyjnych. O zaistnieniu erupcji świadczył nie tylko bardzo rozciągnięty czas trwania, ale wspomniane emisje radiowe, a na potwierdzenie tego nie trzeba było długo czekać.

  

Trzy kolejne zdjęcia z SDO w długości fali 131 angstremów z godz. 01:06, 01:36 i 02:46 UTC. Początek rosnącej emisji rentgenowskiej widoczny w północnym regionie 3614 (po lewej). Gdy po półgodzinie zjawisko się nasiliło widoczny jednoczesny rozbłysk w regionie 3615 nieco na południe od równika (centrum). Kiedy sytuacja w regionie 3615 się uspokoiła, widoczny dalszy wzmożony poziom promieniowania w obszarze 3614 na północy, który poniżej klasy M opadł dopiero po godz. 05:00 UTC. Uwolniony wyrzut koronalny swoje źródło miał zatem w regionie 3614, co tłumaczy skierowanie głównej porcji CME na północ względem linii Słońce-Ziemia. Z kolei jednoczesne trwanie podwyższonej emisji rentgenowskiej w obu regionach sugeruje, że żaden z rozbłysków indywidualnie nie osiągnął klasy X - została ona przekroczona tylko nieznacznie (X1.1 o godz. 01:33 UTC) przy dużym udziale regionu 3615, co sugeruje że długotrwały rozbłysk w regionie 3614 był tak naprawdę zjawiskiem średnich lub wyższych poziomów klasy M. Credit: SDO

Zarówno zdjęcia koronograficzne ze STEREO-A jak przede wszystkim - LASCO obserwującego Słońce z perspektywy Ziemi ukazują wspaniały koronalny wyrzut masy typu asymetrycznego full-halo energicznie wyrzucony z regionu 3614 o początkowej prędkości rzędu 1838 km/sek. (za system CACTUS). Podczas gdy najgęstsza część wyrzutu została skierowana wyraźnie na północ względem układu Słońce-Ziemia, struktura full-halo ukazująca rozprzestrzenianie wyrzuconej materii na pełnej 360-stopniowej rozpiętości wokół Słońca w sytuacji uwolnienia z regionu bliskiego centralnemu południkowi słonecznemu stwarza gwarancję uderzenia CME w Ziemię. To co zagwarantowane zostać nie może - to korzystne cechy wiatru i pola magnetycznego w wyrzucie po osiągnięciu Ziemi.

Z uwagi na energię wyrzucenia materii, uderzenie ma szansę nastąpić w krótszym czasie, niż w przypadku wyrzutów z końca lutego i 17 marca, które zaowocowały kolejno burzami kategorii G2 w dniu 3 marca i G1 w dniu 21 marca. Impaktu oczekiwać można w drugiej połowie 24.03 lub pierwszej 25.03 - uderzenie potencjalnie może okazać się przynajmniej porównywalne do zeszłorocznych CME powodujących burze magnetyczne kategorii G4 z 23 marca czy 23 kwietnia. Podobnie jak przed rokiem tak i w obecnym czasie możemy mieć do czynienia z silnym efektem równonocy, który nawet słabe wyrzuty koronalne często czyni zjawiskami wzmacniającymi aktywność geomagnetyczną na znacznie wyższy poziom, niż miałoby to miejsce w innych okresach roku. Warto też mieć świadomość nadciągającego strumienia wiatru wysokiej prędkości (CHHSS) z dziury koronalnej, jaka niedawno przekroczyła centrum tarczy uwalniając CHHSS ku Ziemi, jednak strumień ten powinien być niewiele znaczący wobec uderzenia CME - może to za to podnieść obserwowane wartości gęstości nawet biorąc pod uwagę fakt, że najgęstsza część CME skierowana została na północ względem linii Słońce-Ziemia.

 

Potężny koronalny wyrzut masy typu asymetrycznego full-halo uwolniony w efekcie rozbłysku klasy X1.1 z regionu 3614 rozprzestrzenia się na pełnych 360 stopniach wokół tarczy słonecznej. W związku z faktem, że mamy do czynienia ze zjawiskiem, którego źródło znajdywało się od strony Słońca wystawionej ku Ziemi, jest to sytuacja stwarzająca gwarancję nadchodzącego uderzenia CME w Ziemię. Początkowa prędkość na poziomie powyżej 1800 km/sek najpewniej zostanie wytracona przez kolejne godziny, jednak wyrzut został uwolniony na tyle energicznie by i tak można było oczekiwać solidnego impaktu w mniej niż 48 godzin lub czasie niewiele dłuższym. Credit: SOHO/LASCO C3

Model agencji NASA wylicza centralne uderzenie w Ziemię już 24.03 około godz. 18:00 UTC (19:00 CET) ze spodziewanym wzrostem prędkości do około 700 km/sek. i gęstości powyżej 30 protonów/cm³ oraz globalnym indeksem Kp przekraczającym z zapasem Kp=7 (kategoria G3) w przypadku korzystnego kierunku pola magnetycznego wiatru słonecznego. Model WSA-Enlil agencji SWPC sugeruje dotarcie CME w niedzielę 25.03 około godz. 07:00 UTC (08:00 CET), to jest o 13 godzin później, ale również z prognozowanym znacznym szokiem dla magnetosfery: wzrostem prędkości wiatru z około 300 do ponad 500 km/sek. i gęstości z poniżej 10 do 30 protonów/cm³. Główna i najgęstsza część wyrzutu w tej prognozie dobrze pokrywa się z obrazami z koronografów i mija Ziemię od północy, jednak przez fakt zaistnienia struktury full-halo model i tak sugeruje otrzymanie przez Ziemię solidnego impaktu, niewiele tylko gorszego względem części głównej CME i znalezienie się naszej planety znacznie głębiej w strefie wyrzutu bliżej jego centrum, aniżeli na słabej, skrajnej flance jak podczas wcześniejszych burz z tego miesiąca.

 

Po lewej na górze:  prognozowane wartości prędkości i gęstości z szacunkowym indeksem Kp według prognozy NASA. Spodziewany znaczny impakt ze wzrostem prędkości wiatru do około 700 km/sek. i gęstości powyżej 30 protonów/cm3. W zależności od stopnia sprzyjającego ukierunkowania pola magnetycznego i natężenia całkowitego brany jest pod uwagę wzrost aktywności geomagnetycznej do poziomu osiągającego z zapasem indeks  Kp=7 (silna burza G3). Credit: NASA. Po prawej na górze i lewej na dole: model agencji NASA sugeruje bliskie centralnemu ukierunkowanie CME i wylicza czas uderzenia w Ziemię już 24.03 około godz. 18:00 UTC, co dałoby czas podróży ze Słońca na odległość 1 AU około 41 godzin. Gdyby wyliczenie okazało się trafne, pod względem czasu podróży byłby to wyrzut plasujący się w gronie tych CME, jakie często mają zdolność znacznego wzburzenia pogody kosmicznej. Credit: NASA. Po prawej na dole: model WSA-Enlil agencji SWPC sugeruje wolniejszą prędkość porcji CME poruszającej się wzdłuż linii Słońce-Ziemia i dotarcie jej aż 11 godzin później względem wyliczenia modelu NASA, tj. 25.03 około godz. 07:00 UTC. W modelu tym widać, że SWPC sugeruje rozminięcie z Ziemią porcji najszybszej i najgęstszej od północy, co dość dobrze pokrywa się z obrazami koronograficznymi. Credit: SWPC

SWPC wystosowała prognozę silnej burzy magnetycznej kategorii G3 na dzień 25 marca (a więc możliwą także od połowy nocy z 24/25.03). Taka kategoria aktywności burzy wiąże się już z gwarancją widoczności zorzy polarnej z obszaru Polski (zwykle z całego kraju). W związku z tym na blogu zostaje wprowadzony stan gotowości zorzowej dla polskich obserwatorów ważny zarówno w noc z 24 na 25 marca, jak i z 25 na 26 marca w razie późniejszego uderzenia. Pamiętajmy w tym miejscu o trzech kluczowych kwestiach:

1) prognoza burzy - nawet silnej - nie oznacza gwarancji, że ona zaistnieje. Gwarancja w tym przypadku zachodzi co do uderzenia CME, które wobec wspomnianych jego cech jest nieuniknione, ale cechy wiatru słonecznego w tym wyrzucie poznamy dopiero po uderzeniu.

2) Myśląc o obserwacji zórz polarnych starajmy się jak najlepiej wypełnić wymogi odpowiednich warunków przytoczone w słowniczku stosowanych tutaj pojęć na sąsiedniej podstronie. W aktualnym przypadku tę niemal idealną układankę, którą nam Słońce zapewniło psuje jedynie fakt braku ciemnego nieba przez wchodzący 25 marca w pełnię Księżyc, który będzie zakłócał widoczność nieba w największym możliwym w tym miesiącu stopniu od zmierzchu do świtu. Jego obecność na niebie nie jest jednak tak istotnym utrudnieniem jak zachmurzenie czy światła aglomeracji miejskich, które często nawet silną zorzę polarną potrafią uczynić niewidoczną. Przede wszystkim więc myślmy o ucieczce na północ od zabudowań i źródeł światła, by północny horyzont mieć odkryty i wolny od świetlnej łuny miejskiej.

3) Miejmy świadomość, że w sytuacji tak silnych zjawisk równie dobrze aktywność geomagnetyczna może rozwinąć się do wyższych poziomów. Nie zdziwmy się więc, jeśli doświadczymy trzeciej w tym cyklu burzy ciężkiego kalibru (G4) jak to miało miejsce 23 marca czy 23 kwietnia 2023 roku.

Wpis będzie aktualizowany wraz z rozwojem sytuacji.

AKTUALIZACJA 24.03. 15:40 CET

IMPAKT! Mamy uderzenie koronalnego wyrzutu masy. Sondy ACE i DSCOVR w punkcie Lagrange'a L1 rejestrują skokową zmianę parametrów nie zostawiającą złudzeń co do ich przyczyny. Mamy impakt zaledwie w 38,5 godziny od erupcji. Uderzenie jest znaczne - prędkość wiatru słonecznego wzrosła skokowo z 530 do nieco ponad 800 km/sek. co jest jedną z najwyższych wartości rejestrowanych w tym cyklu słonecznym, obecnie stabilizująca się w okolicach 750 km/sek. Gęstość wzrosła do około 30p/cm³, co jeszcze będzie się normować w kolejnych godzinach. Najważniejszy parametr, całkowite natężenie pola magnetycznego (Bt) wzrósł do 22nT, co przy tej prędkości czyni wyrzut idealnym kandydatem do silnego wzburzenia aktywności geomagnetycznej. Potrzebujemy tylko ustabilizowania południowego skierowania pola magnetycznego (Bz) przy podobnych wartościach, bo wszystkie pozostałe parametry zapowiadają coś pięknego. I ten Bz właśnie zaczął ostry spadek ku południu. Szykuje się piękny wieczór!

Pierwsze efekty uderzenia CME wskazują na silny impakt. Wyrzut koronalny ma duży potencjał do silnego wzburzenia aktywności geomagnetycznej. Credit: ACE

Dopisane 16:20 CET: Właśnie przekroczyliśmy próg umiarkowanej burzy magnetycznej kategorii G2. Aktywność geomagnetyczna rozwija się dynamicznie od impaktu, a obserwowane parametry zwiastują ciężką burzę magnetyczną kategorii G4. Natężenie pola magnetycznego dochodzi już do 27nT,  przy silnie południowym kierunku Bz rzędu -25nT. Wobec takich cech wyrzutu przekroczenie kolejnych progów aktywności burzy powinno być kwestią kilkunastu-kilkudziesięciu minut.

Dopisane 16:50 CET: ALARM ZORZOWY. Przekroczyliśmy już próg silnej burzy magnetycznej kategorii G3. Już w tym momencie mamy warunki gwarantujące widoczność zorzy polarnej z Polski, ale silne pole magnetyczne w CME około 27nT i korzystny kierunek południowy pola magnetycznego poniżej -25nT przy bardzo podwyższonej prędkości około 800 km/sek. sugerują, że to zdecydowanie nie koniec nasilania burzy.

Dopisane 17:40 CET: Właśnie osiągnęliśmy próg ciężkiej burzy magnetycznej kategorii G4 po raz trzeci w bieżącym cyklu słonecznym. Natężenie pola magnetycznego CME przekracza już 30nT przy wysokiej prędkości ponad 750 km/sek. Niekorzystna zmiana kierunku pola na północny najpewniej jest chwilowa, ale przy tak silnej aktywności geomagnetycznej nawet krótkotrwałe okresy południowego kierunku Bz mogą jeszcze wiele wspomóc.

AKTUALIZACJA 22:00 CET

Warunki wiatru słonecznego uległy drastycznemu pogorszeniu, a pewne cechy nieśmiało - choć z każdą chwilą coraz odważniej - zdają się sugerować, że... może być po wszystkim.

Po godz. 18:15 UTC znacząco opadła temperatura wiatru słonecznego przy jednoczesnym zakończeniu wahań i ustabilizowaniu cech pola magnetycznego - zarówno natężenia (Bt) jak i kierunku (Bz) - co sugeruje wejście Ziemi w linię strumieniową wyrzutu koronalnego. To obszar jednorodnego pola magnetycznego jaki "ciągnie" się za frontem CME, który już nas minął i który powinien przynieść porównywalne parametry magnetyczne przez resztę okresu do czasu całkowitego zakończenia wpływu CME. Jeżeli rzeczywiście mamy do czynienia z wejściem w linię strumieniową, a wiele na to wskazuje, to możemy być świadkami przypadku intensywnej, ale niezwykle krótkotrwałej burzy, jaka najpewniej nie zdoła się wspiąć na nowo z aktywnością do poziomów obserwowanych bezpośrednio po uderzeniu wyrzutu.

Byłoby to bardzo niefortunnym obrotem sytuacji i drugą stroną medalu szybkich CME, ale na tę chwilę wydaje się, że mamy z nią do czynienia. Szanse na przejście skierowania pola magnetycznego wiatru słonecznego na południowe i ponowne uruchomienie aktywności geomagnetycznej w przypadku wejścia w linię strumieniową nie są zerowe, ale też niewiele większe.

To całkowita blokada bardzo imponującego potencjału jaki ten wyrzut skrywa i można tylko puścić wodze fantazji ile działoby się obecnie na pełnym firmamencie przy południowym kierunku pola magnetycznego. Natężenie całkowite  powyżej 30nT - stanowiące największe jak dotychczas wartości w tym roku, przy prędkości wiatru powyżej 830 km/sek. stanowiące najwyższe wartości w tym cyklu słonecznym - długo już nie obserwowaliśmy marnowania tak znacznego potencjału. W obecnej sytuacji bardzo wątpliwy staje się powrót skierowania parametru Bz na południowy, a wysokie wartości natężenia pola magnetycznego i prędkości są niestety bez większego znaczenia.

Mimo to niektórym czytelnikom udało się już zarejestrować subtelne zorze polarne dzisiejszego wieczoru, piszącemu te słowa również, ale były to prawdopodobnie ostatnie chwile korzystnego wpływu ujemnego Bz na aktywność burzy. W teorii odblokowanie może nastąpić w dowolnym momencie - nawet z przeskokiem parametru Bz na analogiczne wartości ujemne i natychmiastowym silnym wzburzaniem aktywności. W praktyce jednak zwykle linia strumieniowa daje jednakowe cechy magnetyczne już przez resztę wpływu CME.

Po godz. 18:00 UTC widoczny ostry spadek temperatury (ostatni diagram) przy jednoczesnym zakończeniu wahań natężenia i kierunku pola magnetycznego - to zwykle typowe oznaki wejścia w linię strumieniową, główny obszar oddziaływania wyrzutu. Niestety w tym przypadku wygląda na to, że będzie to wyrzut o dominacji północnej polaryzacji i po początkowym silnym szoku - bez większych szans na wzburzenie aktywności zórz polarnych przez resztę oddziaływania wyrzutu. W takiej sytuacji wysokie parametry prędkości nie mają znaczenia dla aktywności geomagnetycznej, gdyż ta nie ruszy bez powrotu skierowania pola magnetycznego na południowe - a na to się nie zanosi. Credit: ACE

AKTUALIZACJA 25.03  15:40 CET

Zgodnie z obawami przeskok kierunku pola magnetycznego na północny po 18:00 UTC niedzielnego wieczoru nie był krótkotrwałą zmianą, ale wejściem w linię strumieniową CME, które okazało się geoefektywne jedynie w swej zewnętrznej powłoce podczas pierwszych 2-3 godzin od uderzenia. Po pojedynczym epizodzie burzy magnetycznej kategorii G4 siła burzy znacząco zmalała do kategorii G2 jaka towarzyszyła nam w czasie zmierzchu, po czym od godz. 21:00 UTC wygasła. Po raz pierwszy od 7 lat otrzymaliśmy uderzenie wyrzutu koronalnego w mniej, niż 40 godzin od erupcji i podnoszące prędkość wiatru słonecznego powyżej 800, a w maksimum oscylujące w pobliżu 850 km/sek. - ostatni raz takie wartości wskutek uderzeń CME obserwowaliśmy w schyłkowej fazie 24. cyklu słonecznego 7 września 2017 roku, także podczas burzy G4. Niestety w przeciwieństwie do sytuacji sprzed 7 lat tym razem wyrzut miał dominująco północne pole magnetyczne co czyni wczorajszą burzę jednym z najbardziej pechowych wydarzeń ostatnich lat - aktywność rozwinęła się dynamicznie, ale wygasła równie szybko.

Obecnie warunki powróciły do standardowych, poza prędkością, która w dalszym ciągu utrzymuje się na wysokim poziomie powyżej 750 km/sek. Nie ma to jednak znaczenia w świetle jednorodnego pola magnetycznego od około 19:00 CET minionego wieczoru, które mając północne skierowanie stanowi całkowitą blokadę dla rozwoju aktywności geomagnetycznej. Niemal zupełnie osłabło już także całkowite natężenie (Bt; krzywa biała) pola magnetycznego, które z niedzielnego maksimum 34nT zmalało do 5-7nT, co stanowi zwykłe wartości obserwowane każdego dnia i czyniące napływający wiatr niemal pozbawionym potencjału do wzburzania warunków, pomimo wciąż wysokiej prędkości.

Byłaby ona w stanie przysłużyć się jeszcze sporadycznym okresom słabej burzy magnetycznej w najbliższych 24-48 godzinach póki utrzymuje tak wysoki poziom, ale mogłoby to nastąpić jedynie w razie powrotu kierunku (Bz) pola magnetycznego na południowy - bez tego możemy jedynie patrzeć jak umyka nam koło nosa tak przyspieszony wiatr, który w odwrotnym scenariuszu parametru Bz mógłby nam zapewnić intensywną burzę magnetyczną osiągającą kilkadziesiąt godzin żywotności. Miejmy nadzieję, że następnym razem szczęście i pogoda dopiszą nam w większym stopniu.

Opracowanie niedzielnego wydarzenia pojawi się na witrynie w najbliższych dniach - czytelnicy, którzy odnieśli sukces minionego wieczoru w obserwacji zorzy polarnej, którzy chcieliby zaprezentować efekty swoich fotograficznych łowów szerszemu gronu w ramach tradycyjnego opracowania zapraszam do kontaktu i nadsyłania swoich zdobyczy przez fejsbukowy profil bloga lub na kontakt@polskiastrobloger.pl koniecznie ze wskazaniem lokalizacji, z której obserwacja została przeprowadzona. Akceptowane będą także zdjęcia z wieczoru poprzedzającego burzę G4, kiedy również krótkotrwale wystąpiła subtelna zorza - to wystąpienie zjawiska zostanie ujęte razem z opracowaniem niedzielnej burzy, proszę tylko o wyraźne zaznaczenie z którego wieczoru zdjęcia pochodzą aby oba wydarzenia można wyodrębnić, ponieważ posiadały inne zjawiska przyczynowe.

Autorski komentarz do bieżącej aktywności słonecznej - podstrona Solar Update

Warunki aktywności słonecznej i geomagnetycznej na żywo z objaśnieniami nt. interpretacji danych - podstrona Pogoda kosmiczna

  f    t    yt   Bądź na bieżąco z tekstami, zapowiedziami, alarmami zorzowymi i wiele więcej - dołącz do stałych czytelników bloga na Facebooku, obserwuj blog na Twitterze, subskrybuj materiały na kanale YouTube lub zapisz się do Newslettera.